Bordjes Leegeten!!!

Kent u dat verschijnsel? Kinderen die niet willen eten.
Waarschijnlijk wel.
Het is verre van leuk en de meeste ouders worden er wanhopig van.
Ze krijgen aan tafel geen hap door hun keel, maar voordat het naar bed moet wil het chips, cola en koekjes.
U wilt het kind het liefst op marktplaats zetten, maar daar zijn in het legale circuit nog geen rubrieken voor...

Het ligt ook niet aan uw kookkunsten. Toch moet er iets veranderen.
Gelukkig weet Baby Bird de oplossing! Leest u verder...

Omdat uw kind niet eet wordt het vervelend en u wordt daar weer moe van. Het is belangrijk dat u goed bekijkt wat er fout gaat.
Beantwoordt u de onderstaande tien vragen. Op elke vraag die u met ja kunt beantwoorden krijgt u één punt.

1. Mijn kind huilt alleen als ik in de buurt ben.
2. Bovendien lust het alleen maar patat, pannekoeken of pizza.
3. Mijn kind is heel intelligent en ik ga altijd met hem/haar in discussie.
4. Mijn kindje eet alleen de toetjes, maar ik ben blij dat het dan toch nog iets gegeten heeft.
5. Mijn kind wil zijn/haar eten opsparen voor de arme kindjes in Afrika.
6. We hebben nu twee katten, één hond, drie hamsters en tien konijnen maar ik ben de enige die voor de dieren zorgt terwijl mijn kinderen de dieren zo graag wilden…
7. Mijn kindje wordt altijd heel lief en rustig vlak voor bedtijd en wil dan opblijven.
8. Ik wens dat mijn kindje van mij houdt, maar het scheldt alleen maar op mij.
9. Mijn kind dreigt met weglopen naar zijn vader/moeder omdat het daar wel elke dag frikadellen speciaal mag eten.
10. Mijn kind wil een mobiel omdat het anders volgens hem/haarzelf gepest wordt.

Heeft u meer dan 6 tot de volle tien punten gescoord? Gefeliciteerd!
Conclusie: u wordt ongelofelijk gemanipuleerd door uw eigen kindje.

Tijd voor verandering

Of het nu hoogbegaafd is of niet, u hoort niet in discussie te gaan met een kind dat zijn bord niet wil leegeten.
Discussies voeren heeft in het algemeen zowieso geen enkele zin, ook niet onder volwassenen. Voorbeeld:

Persoon A heeft mening A en persoonB heeft mening B.
Mening A is niet  mening B.
PersoonA vindt zijn mening heel belangrijk en denkt absoluut gelijk te hebben.
PersoonB vindt niet alleen zijn mening belangrijk, maar ook zichzelf en heeft bovendien volgens hemzelf ALTIJD gelijk. De kans dat één van beiden van mening verandert zodat mening A <=> mening B is zelfs wiskundig gezien uiterst klein (0,00000001138%). Toch worden er dagelijks veel discussies gevoerd waarbij, in de meeste gevallen, mensen boos, gefrustreerd, onbegrepen en verdrietig worden. Denk aan politiek, religie en overige discussies, veroorzaakt door het plaatsen van ‘comments’ via het internet. Nu is men dit in de politiek wel gewend en wordt men er zelfs voor betaald!
(Baby Bird vindt dit heel raar, maar houdt zich daarom liever niet bezig met politiek).
Nu bedoel ik met een discussie niet: 'eikel je bent een zielige mongool, sterf aan kiespijn!', want dit is meestal het einde van de 'communicatie' waaruit blijkt dat het geen vruchten heeft afgeworpen.

Een 'discussie' c.q. argumentatie heeft alleen maar zin als

-je van te voren niet denkt dat jouw mening de waarheid bevat, maar je ervan uitgaat dat je samen misschien betere oplossingen kunt bedenken voor een dilemma of probleem.

-je met meetbare en eerlijke argumentie op tafel komt

-je niet perse de discussie wil winnen omdat er geen winnaars bestaan in een discussie.
Baby Birds persoonlijke mening is: de winnaar is degene die zijn ongelijk durft te bekennen indien dit duidelijk wordt tijdens de argumentatie.

-als je jezelf en de erkenning door een ander van je mening niet te belangrijk vindt.
(Het gaat er niet om je principes overboord te gooien, maar het zou niet eens belangrijk moeten zijn voor je dat een ander jouw 'gelijk' of mening erkent, want jij weet gewoon waarom je iets vindt of niet).

- het niet gaat over wiskundige waarheden waar zowieso geen discussie over mogelijk is:
omdat 2+2=4 en niet 5. En met mensen die 2+2=5 'vinden' ga je doorgaans niet serieus van gedachten wisselen, praten of in discussie.

- je er emotioneel niet in betrokken raakt

Nu is het misschien duidelijk waarom je zeker niet met je kind, hoe hoogbegaafd ook, in discussie moet gaan.
Bovendien weten ze dondersgoed dat dat bordje leeg moet en is ‘een bord leeg moeten eten´ geen mening maar een ouderlijk bevel!

Toch verwarren veel ouders het met 'het hebben van een andere mening dan die van hun kindje'.

U krijgt een parkeerbon en u moet tachtig euro betalen. Er is geen discussie mogelijk. U mag best waarom vragen, maar u krijgt antwoord (meestal vrij onnozel of een dooddoener) en moet alsnog betalen. Het is namelijk geen mening van de betreffende Politie-Agent, maar een ordelijk bevel ..
Weigert u te betalen dan ontstaat er een conflict.
Natuurlijk is het als ouder moeilijk om jezelf te zien als een Politie-Agent omdat je vaak emotioneel betrokken bent met je kind.
Vooral moeders zijn er goed in om allerlei argumenten te bedenken ten gunste van het kindje omdat ze dan minder lijken te falen in hun beleid.

Conclusie:
Zie het dus als een bevel en niet als een (te verdedigen) mening.
Geef niet toe, maar ga ook niet uw avond laten verpesten door een kind dat niet wil eten.

U hoeft niet te antwoorden op de waarom vraag, maar u mag het kind wel vragen waarom het niet wil eten.
Hier is niets oneerlijks aan. De ouder- kind relatie is nu eenmaal niet gelijkwaardig. Nu kunt u ook menselijk blijven omdat uw kind misschien wel echt allergisch is of misselijk wordt van bepaalde voeding.

Tip van Baby Bird voor ouders van moeilijke etertjes die alleen maar hun toetje willen:

Stel u heeft sperziebonen, zoete aardappels en een stukje kip op het menu staan.
(Baby Bird vindt het wel jammer dat u gevogelte kiest, maar daar komen we later in een ander artikel wel op terug.)
U pureert de hoofdmaaltijd, doet dit in een toetjeskommetje en serveert het af met een toefje slagroom. Dit zet u naast het bordje van uw kind.
Op het bordje legt u nu vijf dikke dampende spruiten.
U zegt: eet smakelijk!
Uw kindje begint te huilen.
'Roderikje waarom huil je mijn lieverd?'
'Weeeeh, ik lust geen spruiten.' Jank, brul, snotter.
U vraagt: 'wil je dan direct je toetje?'.
Uw kindje knikt blij.
U geeft het zogenaamde ‘toetje’.